Mijn ANWB held

(Gepubliceerd op Hoe Vrouwen Denken) 25 januari 2019

Goddank, ik ben weer thuis. Verkleumd tot op het bot, bibberend van een te laag suiker-gehalte en een trillende stem van emoties. Maar ik huil nog nét niet.
“Kom, kom, zo erg was ‘t allemaal ook weer niet,” spreek ik mijzelf streng toe. Het had immers nog vele malen erger gekund. Je zou bijvoorbeeld maar ‘s nachts langs de snelweg staan, met tien graden onder nul, buiten de auto en de hulpdiensten willen niet eens komen…

“Ik kom je wel even halen,” sms’te ik mijn zoon, die de laatste bus had gemist.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar vlak voor aankomst bij de rondweg hoorde ik een luide tik. De snelheid van mijn auto viel ineens terug. Van 100 naar 80, naar 60 en 40, tot hij tot een diehard-stilstand kwam. In de berm. Daar stond ik dan, precies op zo ‘n stuk weg waar vrachtwagens altijd voorbij razen en auto’s gevaarlijk scherp inhalen. Ik sprong uit de auto – nadat ik het alarm-knipperlicht had aangedaan – en pakte mijn hond van de achterbank. Snel de gevarendriehoek neergezet en daarna belde ik de ANWB.

Tot dan toe applaus voor mijn georganiseerde en superkoele reactie. Maar het trotse gevoel was van héél korte duur, want daar stond ik even later: met mobiel in handen, echter zonder leesbril, zonder ANWB-pasje en op zogenaamde winterschoenen die zo lek als een mandje waren in de sneeuw. Help! Koud!

Na wat radeloze, halfblinde bel-acties lukte het mij uiteindelijk om de ANWB te bellen, te vertellen wie ik was en waarom ik belde. De ANWB vroeg bezorgd of ik wel veilig stond. Echt niet! En dus volgde even later de politie om mijn bus wat verder de berm in te duwen.

De ANWB arriveerde na een half uur, wat nog enorm snel was, gezien de drukke dagen die zij met dit weer doorgaans hebben. Een half uur klinkt kort, maar ga maar eens zo’n tijd lang heen en weer lopen door de berm langs de snelweg, terwijl het begint te schemeren en het iedere minuut kouder wordt… Dat is topsport en tegelijkertijd je ergste nachtmerrie.

Om een koud en intens lang klaagverhaal kort te houden; uren later was ik thuis. Boos op mijn zogenaamde winterschoenen; mijn tenen zagen er gevaarlijk blauw en gevoelloos uit. Boos op het feit dat ik mijn zoon moest halen omdat er geen bussen meer reden van dorp naar stad. Boos op mijn slechte voorbereiding op autopech en noodgevallen. Maar vooral boos op voorbijgangers, die wederom boos naar mij toeterden en naar hun hoofd wezen.

Waarom? Dachten ze nou echt dat ik daar voor mijn lol stond en mijn hond aan het uitlaten was, daar in de berm naast de snelweg?

Op één iemand ben ik echter allesbehalve boos: op mijn ANWB-held. Ja heren, het mag gezegd worden. Daar kan geen gewone man tegenop. De man in de gele auto. Mijn reddende engel. De man die mij eerst even opwarmde en geruststellend toesprak (en hoe hij dat deed, laat ik aan jullie fantasie over). En daarna mijn auto fikste alsof het een eitje voor hem was. Dat was ook waarschijnlijk zo, maar gun mij éven het gelukzalige gevoel dat hij, speciaal voor mij, een wonder heeft verricht.

Ik ben in ieder geval weer thuis. Dankzij hem.

We mopperen en schelden wat af vanuit de auto, op hulpdiensten of op medeweggebruikers. Daarom langs deze weg: bedankt geweldige ANWB-man, genaamd Roy. Dankzij jou ben ik weer thuis, mét auto, met hond en gelukkig óók nog eens met tien tenen. Roy, jij bent mijn held!
Nu alleen nog even mijn zoon op een een of andere manier zien op te halen.