Column: zonder mobieltje

Column, dec. 2023, gepubliceerd in Het Blaadje voor Sellingen e.o.

Daar zit ik dan, samen met mijn 16-jarige nichtje op een bankje langs de Ruiten Aa. Eén van de bankjes waar ik vorige column al over schreef: een groot geschenk van Martin en Gea de Boer om meer mensen de mogelijkheid te bieden korte of langere wandelingen te maken door het natuurgebied.

Het heeft me veel moeite gekost om mijn nichtje mee te krijgen. Ze zei nog nèt niet dat het haar erg vet-saai leek, maar haar uitdrukking sprak boekdelen. Dat laatste woord is overigens niet op haar van toepassing want ze heeft maar één hobby en dat is Social Media op haar mobieltje.
Ik vroeg dan ook of ze haar mobieltje thuis wilde laten en nu keek ze me pas echt aan alsof ze water zag branden. Hèèè? Het was alsof ik een voorstel deed dat totaal buiten haar belevingswereld lag, maar na een felle onderhandeling, ging ze uiteindelijk akkoord. Wat mij dit heeft gekost, ga ik jullie maar niet vertellen…

Enfin, daar zitten we dan. We praten wat en staren voor ons uit, tot het moeizame gesprek echt stopt en ze mij confronterend vraagt wat er nu zo leuk is aan op een bankje zitten, staren naar een weiland, een rijtje bomen en de verre horizon. Net voor ik wil antwoorden, gebeurt dàt waarop ik zo zat te hopen. Twee reeën verschijnen in de verte en lijken zich niet aan ons te storen. Ze zullen ons vast wel gezien hebben, maar hebben onderling besloten dat wij geen gevaar vormen. Zouden ze ook onderhandeld hebben, vraag ik mij af?

Mijn nichtje haar ogen vallen uit haar kassen en ze is ineens loei-enthousiast! Echte reeën, vlak voor onze neus!! Instinctief grijpt ze naar haar broekzak maar kan niet vinden wat ze zoekt. Scheldwoord, scheldwoord, scheldwoord, floept ze eruit. Nu kan ze het – scheldwoord – niet filmen!

Ik gebied haar rustig te blijven en te genieten van het moment.

Als we een kwartier later naar huis lopen, zie ik haar vrolijkheid, boosheid, verontwaardiging en enthousiasme heen en weer gaan in een tempo waar menig puber beroemd om is.
Ik vraag haar of ze het leuk vond… Ja, natuurlijk, gewéldig die mooie reeën. Maar hoe kan ze het nu aan haar vrienden vertellen? Ze heeft geen ènkele foto, geen enkel filmpje en dus kan ze het niet bewijzen!!! scheldwoord.

Morgenavond wil ze weer, maar dan wel mét mobieltje! En daarover valt niet meer te onderhandelen. Tante! Ik geef toe en lach in mijzelf. Ze heeft in ieder geval even genoten van de natuur, met of zonder digitaal bewijs.